Saturday 3 September 2011

Περί φιλίας λόγος ή αλλιώς, πέτα με απ’ το γκρεμό να σε πετώ και εγώ


Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για τη φιλία. Χρησιμοποιούμε τη λέξη ¨φίλος¨ τόσο καταχρηστικά λες και είναι αυτονόητο πως στο διάβα της ζωής μας θα αποκτήσουμε αρκετούς. Πόσες φορές όμως την έχουμε πραγματικά ζήσει; Μπορεί να αναρωτήθηκες ως τώρα γιατί θα μετακομίσω στο Uk  συγκεκριμένα (και όχι στη Γουαδελούπη για παράδειγμα) και γιατί γράφω σε αυτό το blog πέρα απο το προφανές ( θα είμαι soon a greek abroad ντε, όλα πρέπει να στα εξηγώ;) μπορεί και όχι όμως (πάνε χρόνια που σταμάτησες να αναρωτιέσαι,ε;). Και πώς προσδιορίζεται ακριβώς ο φίλος;
Μήπως να είναι οι πολυάριθμοι φανταστικοί σου φίλοι στο facebook (με τους οποίους ανταλλάσετε παντός είδους ζαρζαβάτια για να κανετε expand τις φάρμες σας;). Μη να είναι το παρεάκι που κλείνατε (πρόσεξες τον παρατατικό που χρησιμοποίησα,ε;) τραπέζι στα μπουζουκομάγαζα (έλα, παραδέξου το, τους ήθελες μόνο και μόνο για πληρώσουν και αυτοί το μερτικό τους απο το μπουκάλι). Λες να είναι η ¨ καλή ¨σου φίλη που τα λέτε στο τηλέφωνο και που ποτέ η μία δεν ακούει την άλλη, αφού επί της ουσίας δε θέλεις να ακούσεις (δεν σου έφταναν τα δικά σου προβλήματα, θα φορτωθείς και της άλλης τώρα;) αλλά να πεις, να πεις, να πεις δίχως τελειωμό;
Επανερχόμενη λοιπόν, θα σου πω πως γράφω εδώ (περιοδικά και περιοδικά ερίζουν για τα κείμενα μου αλλά εγώ εδώ πιστή, χαχα γέλα λίγο καλέ) γιατί η Σταυρούλα είναι φίλη μου, έτσι όπως εγώ (και η υψηλή μου ευφυία) αντιλαμβάνομαι τη φιλία. Αγαπημένη ιστορική αναδρομή λοιπόν (αν το κείμενο ήταν ταινία, τώρα θα άρχιζαν τα ασπρόμαυρα πλάνα).
Σεπτέμβρης 1997 και επιστρέφω στο παλιό μου σχολείο (έκανα μια χρονιά στα καταπληκτικής υποδομής (χαχα) σχολεία της Γκράβας) για την 3η λυκείου και (δόξα σοι ο Θεός) τελευταία χρονιά στα μαθητικά θρανία. Ακροαριστερή εμφάνιση (αμπέχονο στρατιωτικό, αρβύλα ή κατάμαυρα all star, μαύρη φόρμα ή μαύρο τζιν), στριφτά τσιγάρα, τρυπημένα αυτιά και ρουθούνι, συνοδευόμενη απο αναλόγου ύφους boyfriend. Φουλ της μαγκιάς. Κάθετη στο να μη δώσω πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις (το τι στενοχώρια τραβούσε η μάνα μου δε λέγεται), το μόνο που με ψιλονοιάζει (ψιλό) είναι να έχω ένα απολυτήριο κάπως συμπαθητικό (πάνω απο 15 μέσο όρο θα ήταν αφορμή για τρικούβερτο γλέντι). Μπαίνω στην 3η δέσμη αφού δεν πολυσκάμπαζα απο μαθηματικά τότε (απο τίποτα ενδοσχολικό δεν σκάμπαζα να πω την αλήθεια, μόνο λογοτεχνία διάβαζα). Την ¨πέφτουμε¨ τελευταίο θρανίο με το boyfriend που λέγαμε και ο χαβαλές ξεκινάει. Η ματιά μου σαρώνει τη σχολική αίθουσα και ¨κολλάει¨ στα πρώτα θρανία.
Εκεί εδραιοκατοικεί με όλες της τις κασετίνες, βιβλία και τετράδια μια αφρατούλα νεαρά, με κατακόκκινα (αγιοβασιλιάτικα σχεδόν) μαγουλάκια, καφέ (τύπου τέλη ‘90’s) μυωπικά γυαλιά και με ένα πολύ αστείο γέλιο. Αν ανατρέξεις στη φωτογραφία της στο blog, βγάλεις τα στυλάτα πλέον γυαλιά και κοτσάρεις αυτά που λέω, θα καταλάβεις(ίδια ήταν και τότε). Πώς έγινε δεν το πολυκατάλαβα αλλά μια μέρα στο διάλειμμα αρχίσαμε να μιλάμε. Η Σταυρούλα είχε προετοιμάσει ήδη την ύλη, αφού πήγαινε φροντιστήριο απο την 2α λυκείου ενώ εγώ δεν ήξερα να κλίνω ούτε το ρήμα λύω (αλήθεια λέω τρομάρα μου). Αντιλαμβάνεσαι το γνωστικό χάσμα που υπήρχε μεταξύ μας.
Πίστευε πολύ όμως σε εμένα. Στενοχωριόταν που δεν πήγαινα φροντιστήριο και δεν θα έδινα. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που αρειμανίως προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι είναι συντακτικά το κατηγορούμενο. Έλεγε η καλή μου –εσύ είσαι ηλίθια, ποιό είναι το ρήμα;, το ¨είσαι¨ απαντούσα, -το υποκείμενο;ξαναρωτούσε, το ¨εσύ¨ ξαναπαντούσα,-το ¨ηλίθια¨ τί είναι;-αντικείμενο απαντούσα,-είσαι πολύ ηλίθια μου αντιγύρισε και τελείωσε μια και καλή η κουβέντα. Τελικά πήγα φροντιστήριο το Νοέμβριο, έμαθα να κλίνω και το ¨λύω¨ και άπειρα άλλα ρήματα, επιτέλους καταλαβα την έννοια του κατηγορουμένου και με τη δεύτερη απόπειρα μπήκα στο αρχαιολογικό. Η Σταυρού όμως, κουράστηκε με τα διαβάσματα τόσων χρόνων και αφού επιδόθηκε σε έναν τηλεμαραθώνιο ζάπινγκ (έπαθε τενοντίτιδα απο το τηλεκοντρόλ και ισχυαλγία απο την ξάπλα), παρουσιάστηκε στις εξετάσεις για να γράψει στιχάκια και ποιήματα. Τον επόμενο Δεκέμβρη βρήκε δουλειά, εγώ διάβαζα και βγάλαμε μια χρονιά γεμάτη κρασοκατανύξεις σε ένα συγκεκριμένο ταβερνείο.
Και ήρθε η σειρά μου να την ¨σπρώξω¨ στο γκρεμό, ακριβώς όπως είχε κάνει εκείνη την προηγούμενη χρονιά για μένα. Ένας φίλος της θα έφευγε Αγγλία για σπουδές και είχε ¨ψηθεί¨ και εκείνη, αλλά φοβόταν. Να το κάνει, να αφήσει τη δουλειά της, να το μολογήσει στην οικογένειά της; Και τελικά, μεσούσης ακόμα μιας κρασοκατάνυξης, την έπεισα. Να κάνει τα χαρτιά της στα  βρετανικά πανεπιστήμια, να παραιτηθεί απο τη δουλειά της, να βγάλει εισιτήρια και λίγες μέρες πριν την αναχώρηση να το ανακοινώσει στους γονείς της, ως τετελεσμένη πραγματικότητα πλέον. Και η τρελή το έκανε (τέλος ασπρόμαυρων πλάνων). Απο εκεί και πέρα η ιστορία της σου είναι γνωστή (άνοιξε τα γκαβά σου, τα γράφει όλα στο about me σημείο στο blog).
Έκτοτε, δεν ξαναζήσαμε ποτέ στην ίδια χώρα. Περάσαμε σπουδές, έρωτες, χωρισμούς, δράματα, χαρές, κλάματα και γέλια απο μακρυά. Αλλά πάντα εκεί. Με γράμματα, δέματα (τις έστελνα τσιγάρα και σοκοφρέτες και εκείνη δωράκια και βιβλία), τηλέφωνα (η Σταυρούλα πάντα μου τηλεφωνούσε, εγώ ήμουν ανέκαθεν άφραγκη), mails και πολλή-πολλή αγάπη. Και ήρθε πάλι η ώρα. Να απλώσει το πόδι της (σαν άλλος Τιραμόλα), υπερκαλύπτοντας τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν, να μου χώσει τη γνωστή πλέον κλωτσιά και να με ρίξει εκ νέου στον γκρεμό. Και να πάω κοντά της. Και σαν να μη πέρασε μια μέρα απο εκείνο το Σεπτέμβρη του 1997, να ξαναβρεθούμε στην ίδια χώρα. Φυσικά με εμένα πλέον να έχω το πάνω πόδι για την επόμενη κλωτσιά.
Όσο για σένα φίλε μου, που θα βλέπεις όλη τη χρονιά το ¨Μένουμε Ελλάδα¨με τα γνωστά συμπαρομαρτούντα του (δε θα μπορείς να πληρώσεις τη δόση του σπιτιού-αμαξιού-πιστωτικής, θα κρυώνεις και θα πεινάς), σου εύχομαι να έχεις ένα φίλο, όπως εγώ έχω τη Σταυρούλα. Να στρώνετε ένα κρασάκι με δυο ελίτσες και να κρασοκατανύσσεστε.
Και ενίοτε να αλληλοπετιέστε απο το γκρεμό.

Bliss you all
A.K.

2 comments:

back to top