Monday 17 October 2011

Uk Diaries


Ένας μήνας και κάτι ψιλά (που θα σου χρειαστούν να συμπληρώσεις για να πάρεις ψωμί)

Σε σκέφτομαι πολύ. Μιλάω με φίλους, διαβάζω εφημερίδες, ακούω ραδιόφωνο και συμπεραίνω πως πρέπει να περνάς δύσκολα. Όλο νέοι άνεργοι προστίθενται, νέες έκτακτες εισφορές εφευρίσκονται και επιβάλονται, νέες περικοπές εφαρμόζονται.
Εδώ όλα είναι αλλιώς. Ό, τι ήξερες μέχρι τώρα, όποια και αν ήταν η κοσμοθεωρία σου, ξέχασέ την. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα βρήκαμε και οι δύο δουλειές (ας όψεται βέβαια η πολύτιμη βοήθεια των φίλων μας), επιπλώσαμε το σπίτι πάμφθηνα απο διάφορες ιντερνετικές αγορές (αρκεί φυσικά να μην είσαι ψηλομύτης και τα θες όλα καινούργια) και μάθαμε να βιώνουμε το super market σαν μια νέα, σχεδόν λουναπαρκική εμπειρία ( όλα είναι πιο φθηνά απ’ότι στην Ελλάδα, εξαίρεση αποτελούν ίσως τα οπορωκηπευτικά, αν και γι’ αυτά υπάρχει η κατάλληλη φθηνήτερη αγορά). Απο την άλλη είναι άπειρα αυτά που δεν μπορώ ακόμα να συνηθίσω (και μπορεί να και να μην συνηθίσω τελικά ποτέ).
Η χρήση και κατανόηση της αγγλικής. Αυτά τα αγγλικά που βλέπεις στις αμερικάνικες ταινίες και το παίζεις μαγκιά πως τα καταλαβαίνεις, εδώ στο νησί τα ξεχνάς. Η προφορά τους είναι απίστευτη και τελείως διαφορετική ανάλογα απο ποιο μέρος της Αγγλίας είναι. Ακόμα και τώρα όταν περπατάω, πολλές φορές κοιτάω απο τη λάθος πλευρά του δρόμου και ενώ νομίζω πως ο δρόμος είναι άδειος και έτοιμος προς διάσχιση, γυρνάω απο την άλλη και βλέπω ουκ ολίγα αμαξάκια να κοιτάνε την ηλίθια που προσπαθεί να περάσει το δρόμο. Όσο περίεργο και αν σου φανεί βέβαια δεν έχω κανένα πρόβλημα με την οδήγηση (μπορεί βέβαια να έχουν οι άλλοι γύρω μου και να μην το ξέρω).  Δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα την τιμή της βενζίνης (1,48€/λίτρο), τις τιμές στα super market (τόσα χρόνια γιατί πλήρωνα περιουσίες σε καθαριστικά, τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης , ακόμα με κάνει να αναρωτιέμαι), τα άπειρα άτομα φορτωμένα με σακούλες στα εμπορικά (δεν βγαίνουν μόνο για να ¨χαζέψουν¨ και να ¨βγάλουν το λάδι¨ των πωλητών).
Την ομορφιά του μέρους που δουλεύω (σαν μεσαιωνικό παραμυθοχωριό κάπως σκέψου). Την αδιανόητη φύση εντός και εκτός των πόλεων. Το ό, τι όποιο πάρκο και να διασχίσεις, σίγουρα θα τρακάρεις κάποιον σκίουρο. Το εκκωφαντικό θρόισμα των φύλλων όταν έχει αέρα (τις προάλλες το ξημέρωμα, πηγαίνοντας στη δουλειά κοιτούσα λαχταριστικά πίσω μου, διερωτώμενη τι θόρυβος άραγε να είναι αυτός). Το ό, τι ο άγνωστος κόσμος στο δρόμο με το που θα διασταυρώσουμε ματιές θα μου πει καλημέρα, θυμίζοντάς μου μια Ελλάδα που έχει πεθάνει ανεπιστρεπτί. Το γεγονός πως τα πάντα μα τα πάντα λειτουργούν με πάγιες τραπεζικές εντολές, και το μόνο που πρέπει να σε νοιάζει είναι να έχεις λεφτά στον τραπεζικό σου λογαριασμό (που πίστεψέ με θα έχεις).
Τη διάχυτη ευγένεια, που για να ολοκληρώσεις και την πιο απλή συναλλαγή (να αγοράσεις τσίχλες για παράδειγμα) θα ακούσεις και θα πεις ένα κάρο ευχαριστώ και παρακαλώ. Το ό, τι η Αγγλία είναι ιδεολογικά self-service ( θα δεις τη θείτσα με την πουά μακριά φούστα να κατεβαίνει απο το αμάξι της και να βάζει μόνο της βενζίνη και μετά να πηγαίνει μέσα να πληρώνει, δηλαδή δεν έχει καραγκιόζηδες να κουνάνε τα λεφτά απο το μισοκατεβάσμενο παράθυρο, χωρίς  να ανοίξουν καν την πόρτα του αυτοκινήτου τους). Το ό, τι σε καμιά περίπτωση δεν θα αισθανθείς μετανάστης άρα και πολίτης δεύτερης κατηγορίας (πως έχεις εσύ τους αλβανούς στη συνείδησή σου; Καμία σχέση).
Την αθρόα παρουσία ατόμων με ειδικές ανάγκες στους δρόμους, στα μαγαζιά, παντού. Τους άπειρους μπαμπάδες με τα καρότσια και τα ψώνια κρεμασμένα. Τις απίθανες super γιαγιάδες που εθελοντικά εργάζονται σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και με απίστευτη ευγένεια μεταπουλάνε μεταχειρισμένα αντικείμενα, που κάποιοι άλλοι έχουν προηγουμένως χαρίσει σε πραγματικά εξευτελιστικές τιμές, κάνοντας σε να αισθάνεσαι σα να επιδίδεσαι σε κάποια ληστρική επιδρομή (για 10 βιβλία πλήρωσα 6 λίρες στολίζοντάς με κιόλας για το πόσο γενναιόδωρη είμαι!!!). Το ό, τι όλα μα όλα μπορείς να τα κάνεις μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου (τέλος στις αναμονές σε ουρές).
Το ό, τι απίστευτος αριθμός ατόμων κυκλοφορεί με ποδήλατα. Και όταν λέω κυκλοφορεί, εννοώ πάει στη δουλειά, φορτώνει παιδιά και σκυλιά σε κάτι τρίκυκλα σκεπαστά trailer και βγαίνουν για βόλτα ή για δουλειές ( αν και όταν είναι μπροστά μου με το ποδήλατο και εγώ πίσω με το αμάξι και αναγκάζομαι να πάω με 10m/hr, το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο εκρήγνυται). Το ό,τι κυριολεκτικά πέταξα τόσα χρόνια απο τη ζωή μου στην Ελλαδίτσα. Για δυο (τρία, τέσσερα...) καλοκαιρικά ούζα σε μια ομολογουμένως πανέμορφη παραλία. Αλλά δεν παύουν στην τελική να είναι μερικά ούζα που θα μπορούσα να τα έχω ούτως ή άλλως τα καλοκαίρια ερχόμενη για διακοπές.
Και εσύ τί κάνεις; Βάζεις μπροστά ένα κάρο δικαιολογίες (τα παιδιά σου, τους γονείς σου, το σκυλί σου) γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να αφήσεις τη βολή σου, το αραλίκι σου και εκείνα τα ούζα που λέγαμε.  Και αν σύντομα τα ούζα γίνουν πάρτ(υ με)ούζα και μάλιστα χωρίς σάλιο, εσύ θα συνεχίσεις να εμμένεις;
Bliss you all
Α.Κ.
back to top