Όταν ξενητεύεσαι, και κυρίως σε μικρή ηλικία, ο καινούργιος τρόπος ζωής πλάθει κάπως και τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά σου. Και αυτό είναι δεδομένο. Δεν μπορεί κανείς και με κανένα τρόπο να μείνει ανεπηρέαστος από το περιβάλλον του.
Παρ'όλα αυτά, για κάποιο λόγο, οι Έλληνες το έχουν για κακό, όταν κάποιος ξενητεύεται και γυρνάει πίσω με λίγο διαφορετικές συνήθειες ή ιδέες. Ακούς την κλασσική ατάκα "Έφυγε για λίγο και μας έγινε Αγγλίδα"....
Παρόλο που μπορεί να μην έχεις αλλάξει τίποτα και καθόλου ή να μην είπες τίποτα παραπάνω από ένα "Γειά", αλλά δεν μπορούμε να κόψουμε την εθνική συνήθεια/χόμπυ της κριτικής "από ένστικτο". Ένα χόμπυ στο οποίο δεν έχω γνωρίσει Έλληνα που να μην επιδίδεται, μηδέν εξαιρουμένου! Είναι το κλασσικό "ξέρω εγώ τι σου λέω... έχω μάτι σε αυτά... μου το λέει το ενστικτό μου... το μυρίστηκα σου λέω" και πάει λέγοντας....
Απίστευτο πως έχουμε την τάση να χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις μας σαν λαγωνικά περισσότερο ή έχουμε ένα μαντικό προίκισμα εκ γεννετής!
Τέλοσπάντων, το θέμα είναι ότι όποτε γυρνάω στην Ελλάδα, τίνει να με χαρακτηρίζει περισσότερο το γεγονός ότι μένω έξω παρά το ποιά είμαι, δηλαδη σε συστάσεις πάει: "Από δω η Μαρία, η Ελένη, η Κατερίνα και από δω η Σταυρούλα που μένει Αγγλία". Νιώθω λίγο σαν την θεία από το Σικάγο, έστω και χωρίς τα δώρα! Η ξένη στην ίδια της την χώρα.
Στην Αγγλία από την άλλη, όπως και είναι φυσιολογικό, πάνε οι συστάσεις: "This is Mary, Helen, Catherine and this is Stav, she is Greek!" Και για άλλη μια φορά είμαι η "ξένη".
Νιώθω σαν να είμαι Ελληνίδα στην Αγγλία και Αγγλίδα στην Ελλάδα. Είναι περίεργο πως η εθνικότητα τίνει να είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ιδίως όταν είσαι η μειονότητα σε μια χώρα, αλλά απο την άλλη νιώθεις ότι χάνεις κομμάτι αυτής της ταυτότητας μόνο και μόνο επειδή είσαι μακρυά.
Παρόλο που σαν Ελληνίδα στο εξωτερικό έχω βρεθεί σε καταστάσεις, σχεδόν καθημερινά τελευταία, που πρέπει να υπερασπιστείς την χώρα σου. Ιδίως με όλα αυτά που συμβαίνουν, περισσότερο από ποτέ. Άτομα που σε κοιτάνε μειονεκτικά και νομίζουν ότι κλέβεις από την χώρα τους επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να σε ζήσει και αυτοί είναι ανώτεροι και πάει λέγοντας. Και εσύ υπερασπίζεσαι με πάθος και προσπαθείς να εξηγήσεις την πολιτικο-οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, λες και ενδιαφέρονται. Μην γελιέσται, ο ρατσισμός υπάρχει... Αλλά κανείς δεν σου το αναγνωρίζει, Έλληνες ή Άγγλοι.
Και μένεις απλά να αναρωτιέσαι, τελικά τί είμαι; Μιά Ελληνίδα στην Αγγλία, μια Αγγλίδα στην Ελλάδα. Ένα αμάγαλμα ιδεών και επιροών από δύο πολύ δυνατούς λαούς, που όμως δεν μοιάζουν καθόλου! Και δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη που νιώθει έτσι.
Τελικά θέλει γερά στομάχια η ξενιτιά.... μπορεί να πέσει βαρυά...
Σταυρούλα
No comments:
Post a Comment