Wednesday 27 July 2011

Τροφή προς σκέψην...

Αυτό το ποστ θα γίνει στα ελληνικά και αυτό γιατί αφορά βασικά τους Ελληνες. Εδώ και κανά δυό εβδομάδες που μπήκα στον χώρο των μπλογκ, κάθομαι και διαβάζω ότι μπλογκ βρεθεί μπροστά μου, με ιδιαίτερη προτίμηση στα Ελληνικά βέβαια.
Το βρίσκω συναρπαστικό να διαβάζω τις ιστορίες των ανθρώπων και τις απόψεις τους πάνω στα καθημερινά θέματα. Απ’όλα έχει ο μπαξές. Και για όλα τα γούστα.
Αυτό που έχω παρατηρήσει όμως περισσότερο είναι ότι οι Ελληνες δεν φανερώνουν την πραγματική τους ταυτότητα πολύ συχνά. Είναι πολλοί αυτοί που γράφουν και πολύ ωραία μάλιστα, αλλά πίσω από την  ασφάλεια μιας ψεύτικης ταυτότητας ή μιας καρικατούρας. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια, αλλά είναι και αυτές που αποδεικνύουν τον κανόνα.
Μου θυμίζει λίγο ότι το ίδιο παίζει και στην τηλεόραση, όπου καλύπτουν τα πρόσωπα να μην φανούν όταν μιλάνε σε ρεπόρτερ ή στις ειδήσεις που τους κακοποιούς τους κάνουν τα πρόσωπα με πίξελς για να μην φανούν ποιοί είναι. Εδώ δεν παίζει πίξελ στο πρόσωπο, τους δείχνουν και τους ονοματίζουν.
Έχουμε θέμα μυστικοπάθειας σαν λαός? Ή απλά ανταριευόμαστε και φωνάζουμε μόνο εκ του ασφαλούς και απο μπροστά μιλιά? Στα γεγονότα στο Σύνταγμα και στις άλλες μεγάλες πόλεις πριν 2 μήνες είδαμε την δύναμη του λαού και του να στεκόμαστε μπροστά στις υπηρεσίες που εμείς θέσαμε για να μας φυλάνε. Καλό θα ήτανε να είμασταν πιό ανοιχτοί και να υπογράφουμε αυτά που λέμε, δίνει μεγαλύτερη αξία στον λόγο μας, δεν νομίζετε;
Είμαστε 10 εκατομμύρια λαός, μια τόσο δα κουκίδα στον χάρτη και παρόλα αυτά μας ξέρει όλη η υφήλιος για αυτό που είμαστε. Ωραία θα ήταν να το φωνάζαμε πιό δυνατά και να μην ντρεπόμασταν να βγούμε μπροστά και να αναφέρουμε και τα καλά μας, αλλά και τα κακά μας, μας κάνει και πιό ανθρώπους.
Μάλλον μπερδεμένα σας τα λέω σήμερα. Μπερδεμένο είναι και το κεφάλι μου βασικά. Να, πάλι, άλλο ένα, που το σκέφτομαι συνέχεια. Το θέμα της σημαίας. Πω Πωωω τι αναφέρω τώρα ε? Απλά πράγματα, χωρίς πολύ φιλοσοφία. Εδώ στην Αγγλία την σημαία τους την έχουν καμάρι. Ψάχνουν ευκαιρία να την κοτσάρουν σε αυτοκίνητα, παρά8υρα, μπλουζάκια, τσάντες. Μιλάμε συνέχεια και παντού. Δεν θεωρείσαι εθνικιστής ή ακροδεξιός, αλλά σε χαίρονται κιόλας που σαν πολίτης την έχεις καμάρι. Εμείς την έχουμε ντροπή την σημαία. Την βγάζουμε στις εθνικές γιορτές και εκεί με μέτρο, μην το παρακάνουμε... και άντε και σε κανά ποδόσφαιρο και πάλι με μέτρο, γιατί την ρετσινιά μάς την έχουνε κολλήσει πριν προλάβουμε να την αναρτήσουμε καλά καλά. Κρίμα δεν είναι?
Είδα έναν  παππού με ένα μίνι χθές. Όταν λέμε παππού, άνω τον 80 στάνταρ. Το μίνι είχε την αγγλική σημαία στην οροφή και στους 2 καθρέφτες. Και ο παππούς οδηγούσε με τραγιάσκα καρώ ασορτί και πολύ καμάρι. Πολύ τον χάρηκα. Άμα ήταν στην Ελλάδα το αντίστοιχο θα είχε ή δεν θα είχε φάει από χλευασμό εώς και ντομάτες?
Τροφή προς σκέψην το κείμενο για όλους μας, μαζί και εμένα, τίποτα παραπάνω.

No comments:

Post a Comment

back to top