Tuesday 23 August 2011

Σπάσε το αυγό σου


Τα καταφέραμε τελικά. Η απόπειρα μετακόμισης απο τη Θεσσαλονίκη στο πατρικό σπίτι του ανδρός μου σε ένα ορεινό χωριό, στέφθηκε με απόλυτη-σχεδόν-επιτυχία (έσπασαν μερικά κεκτημένα on the way). Σε κάποια στιγμή το –πρώην- σπίτι μου έμοιαζε με βομβαρδισμένο. Πίστευα πως δεν θα τελειώναμε ποτέ. Τί τα θέλουμε τόσα πράγματα; Αλήθεια νομίζουμε πως με την απόκτησή τους θα κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη; Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Κατ’ αρχάς προκειμένης της αγοράς των πρέπει να εργαστούμε. Το πόσο θα εργαστούμε εξαρτάται απο το ύψος της τιμής του εκάστοτε αντικειμένου. Εν συνεχεία η συντήρησή του, σίγουρα θα απαιτεί κάποιον, όσον, απο τον πολύτιμο χρόνο που μας απομένει πάνω σε τούτον τον πλανήτη (πρβλ ξεσκόνισμα, γυάλισμα, συντήρηση επίπλων, πλύσιμο, τίναγμα κλπ). Έπειτα σε περίπτωση μετακόμισης, οι δικές μου ουκ έστιν αριθμός, το αντικείμενο αυτό θέλει χρόνο να αμπαλαριστεί, χρήμα για να μεταφερθεί με όποιο μέσο και να επιλέξεις να  μετακομίσεις, πάλι χώρο στη νέα του κατοικία και φτου και απο την αρχή. Τη στιγμή που ανακάλυψα πως διέθετα μέχρι και ένα εργαλείο κουζίνας που διαχωρίζει τον κρόκο απο το ασπράδι του αυγού, το οποίο φυσικά και ποτέ δεν χρησιμοποίησα, άρχισα να προβληματίζομαι σχετικά με το πόσο σώφρονες υπήρξαν στο παρελθόν οι αγοραστικές μου επιλογές. Ίσως τώρα, στο νέο μου βρετανικό σπιτικό, που θα έχω ελάχιστα πράγματα μαζί μου, να καταφέρω επιτέλους να συνετιστώ.
Ξέφυγα και επανέρχομαι.
Αφού φέραμε πολλούς γύρους τα έπιπλα μπας και τα χωρέσουμε κάπου (τα χωρέσαμε τελικά σε παράταξη το ένα δίπλα στο άλλο), αδειάσαμε κούτες και σακούλες και παράχωσα σε ένα συρτάρι τον περίφημο διαχωριστή, είπαμε και εμείς να αράξουμε λίγο. Και αράξαμε. Παρέα με συγγενείς και φίλους επιβεβαιώνοντας πως όλοι οι καλοί χωράνε και θυμίζοντας τα παλιά καλά κοινόβια που όλοι αγαπήσαμε, παίξαμε mam to mam με μπύρες, ψητά και μουσικές, πήγαμε στο πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου να ακούσουμε κλαρίνα και τελικά αναπόφευκτα άρχισε ένας-ένας να λακίζει. Και έμεινα μόνη. Όπως ο κρόκος διαχωρίζεται απο το ασπράδι του και παύει πια να υφίσταται το ¨όλον¨ του αυγού. Και είσαι σκέτος κρόκος. Βγάζοντας σπασμένα τσόφλια απο το μέσα σου. Άραγε, πόσο θα μου πάρει να ξαναγίνω ένα ολόκληρο αυγό; Και τελικά αν ποτέ τα καταφέρω, θα είμαι το ίδιο αυγό; Μήπως θα γίνω ένα διαφορετικό; Μήπως δεν θέλω καν να μετουσιωθώ πάλι σε αυγό; Εσύ ανέκαθεν ήσουν το ίδιο αυγό;  
Όμως, όσο και να με πονάει το σπάσιμο απο το τσόφλι μου, εκείνου που με απομόνωνε στη βολεμένη μου ζωούλα και στον μικρόκοσμο του αυγού μου, in the end you have to break some eggs to make an omelet, dear.

Α.Κ.

Bliss you all

No comments:

Post a Comment

back to top